Άκης Παρισιάδης
0
Ανέκαθεν με γοήτευε η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Όπως λέει και ο Φρίντριχ Νίτσε, αν κοιτάξεις πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος θα σε κοιτάξει και εκείνη. Το περίγραμμα της ψυχής, λοιπόν, που φρουρείται από τα πάθη της, στέκεται γύρω της και σε αφήνει να κοιτάξεις τον πυρήνα της μόνο από ψηλά. Και η άβυσσος που βλέπεις, στρέφοντας τον αυχένα προς τα κάτω, είναι μια περιγραφική λεπτομέρεια, όπως είναι το μυστήριο της σκοτεινής πλευράς της Σελήνης. Κανείς δεν την έχει δει, όμως όλοι γνωρίζουν πως υπάρχει.
Το αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως είναι και το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο Μόνο τα θηλυκά κουνούπια εκδικούνται, μου έδωσε μια άπειρη δυνατότητα να διυλίσω τον κακό δαίμονα των ηρώων. Να τον ψάξω, να τον εντοπίσω και έπειτα να τον απελευθερώσω, παρακολουθώντας πώς επιδρά σε όλες τις ενέργειες. Το ζήτημα που προκύπτει αυτόματα είναι αν θα κατάφερνα να τον τιθασεύσω ή απλά οι ήρωες θα δρούσαν κάτω από τη δική του επήρεια και εγώ, σαν απλός θεατής, θα κατέγραφα τις αντιδράσεις τους.
Συγχρόνως, οι ιστορίες που αναφέρονται σε εγκλήματα, και ιδιαίτερα σε φόνους, στηρίζονται σε δύο πυλώνες. Αφού ο φόνος ενυπάρχει από τη στιγμή που άρχισε να υφίσταται ο άνθρωπος ως μέλος μιας ομάδας και, αργότερα, ως μονάδα μέσα στην κοινωνία, ο πρώτος πυλώνας είναι ο κοινωνικός με όλες τις προεκτάσεις του. Από την άλλη, το δεύτερο έρεισμα είναι η ψυχολογία. Το αστυνομικό μυθιστόρημα πρωτίστως αναλύει χαρακτήρες. Εμβαθύνει στις σκέψεις των πρωταγωνιστών, εξισορροπεί τις πράξεις τους με τα βαθύτερα συναισθήματά τους και παρουσιάζει την εικόνα της δράσης, όχι εξωραϊσμένη, αλλά ωμή και ρεαλιστική, γιατί από μόνος του ο φόνος είναι ένα απόλυτα πραγματικό γεγονός, ακέραιο και αδιαίρετο σε δύο υποκείμενα. Στον θύτη και στο θύμα.