Στον Μάκη

Κάθε φορά που βρισκόταν σε αδυναμία να γράψει δυο στίχους, ας ήταν κι έναν, άρχιζε να χαρακώνει την κενή επιφάνεια με γραμμές οριζόντιες, κάθετες, πλάγιες και διαγώνιες, να σχηματίζει τετράγωνα σχήματα και παραλληλόγραμμα, ρόμβους, να τραβάει ακτίνες και διαμέτρους, να κάνει κύκλους στα κενά των σελίδων. Είχε γεμίσει σελίδες ολόκληρες με γραμμές που μπερδεύονταν σαν τις κυριακάτικες γλώσσες των Φιλιππινέζων υπηρετριών.

Όμως, όταν έμπαινε στη μεγάλη σάλα του αρχοντικού, η προσοχή της Αριάδνης εστιαζόταν σ” ένα μικροσκοπικό αντικείμενο, τυπικά ασήμαντο. Όπως αποδείχτηκε, όμως, αργότερα, πολύ σημαντικό για την ερμηνεία των περίεργων ευρημάτων και των σπάνιων κειμηλίων που φυλάσσονταν στα σκοτεινά υπόγεια του μεγάρου, υποθετικά, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Το μικροσκοπικό εκείνο αντικείμενο κατείχε περίβλεπτη θέση στην πρόσοψη της τεράστιας προθήκης που κάλυπτε από πάνω ίσαμε κάτω ολόκληρη την πλευρά της σάλας, ακριβώς απέναντι από την είσοδο σε αυτή.

Η Αριάδνη δεν έδινε ποτέ σημασία στις κρεμαστές πολύχρυσες λάμπες, ούτε στις θαυμάσιες τοιχογραφίες με τις αρχαϊκές παραστάσεις που στόλιζαν τους υπόλοιπους τοίχους και την οροφή της σάλας. Πάντα την προβλημάτιζε και προκαλούσε ευχάριστα τη φαντασία της εκείνη η μικροσκοπική φαγεντιανή σκακιέρα που έμοιαζε με ελεφάντινη, αντίγραφο, προφανώς, αρχαίας σκακιέρας σε μικρογραφία. Την κληρονόμησε από τους ευγενείς προγόνους της μαζί με όλα τα άλλα κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που της άφησαν. Και πάντα ήθελε να ερευνήσει την υπόθεση, δεδομένου ότι δεν της είχε εξηγήσει ποτέ κανείς για ποιο λόγο η μικροσκοπική σκακιέρα κατείχε δεσπόζουσα θέση στην προθήκη. Κανείς δεν είχε αναφερθεί ποτέ στη σκακιέρα, μήτε οι γονείς, μήτε οι παππούδες της κι από τις δυο πλευρές, αλλά και οι γιαγιάδες της που πρόλαβε εν ζωή και ευτύχησε να ακούει από το στόμα τους και να μάθει «από πρώτο χέρι» τα ατέλειωτα παραμύθια τους για τις γενεές των γενεών των προγόνων από όπου κρατούσε η ένδοξη φύτρα της.

Πηγή:diastixo.gr